فلسطین

فلسطین: پایان داستان؟
به قلم: جعفر رامینی، نویسنده و مبارز چپ فلسطینی

نه. به هیچوجه. یقینا هرگز. تا روزی که تنها یک فلسطینی واقعی خواهان عدالت در قید حیات بوده و برای آب و خاک فلسطین حاضر به فدای جان خویش باشد، فاشیست های اسرائیلی تحقق آروزهای دیرینه و کثیف خود را حتی در خواب نیز نخواهند دید.

ما فلسطینان در طول یکصد سال اخیر، آزمون ها و دشواری های بسیاری را از سر گذرانده ایم.
ابتدا، بریتانیایی ها بی انصافانه و غیرمشروعانه اعلامیه بالفور را در سال ۱۹۱۷ بر ما تحمیل کردند. ما در مقابل این تصمیم مقاومت و پایداری کرده و فریاد زدیم: «نه».
پس از انتشار گزارش کمیسیون پیل ـ و تحت فشار صهیونیست ها ـ در سال ۱۹۳۷ بریتانیایی ها تلاش کردند طرح تقسیم فلسطین را بر ما تحمیل نمایند. ما در مقابل این سیاست مقاومت کرده و یکصدا فریاد زدیم: «نه».

سپس قطعنامه ۱۸۱ مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ مبنی بر تقسیم سرزمین فلسطین به دو کشور یهودی و فلسطینی (که طی آن ۵۵ درصد اراضی سرزمین فلسطین به اسرائیل تعلق می گرفت و شهر بیت المقدس به صورت بین المللی اداره می شد)، بر ما تحمیل شد. ما در مقابل این توطئه جهانی ایستادگی کرده و متفقا فریاد زدیم: «نه».
بالاخره در ۱۴ ماه مه ۱۹۴۸، «دولت اسرائیل» اعلام موجودیت نمود. ما در مقابل این اعلام موجودیت فاشیستی مقاومت کرده و فریاد زدیم: «نه». بدنبال تأسیس رژیم فاشیستی و نژادپرست، حاکمان جدید شروع به پاکسازی نژادی و قومی در سرزمین آبا و اجدادی ما و قتل عام خلق فلسطین نمودند. ما ضربات سهمگینی را متحمل شدیم. اما به هیچوجه زانو بر زمین نزدیم. ما در برابر صهیونیست های فاشیست مقاومت کرده و فریاد زدیم: «نه».

در سال ۱۹۶۷، آنها باقی مانده خاک فلسطین را مورد تهاجم وحشیانه و استعمارگرانه خود قرار دادند. طی ۵۱ سال، با وجود سلطه سرکوبگرانه، اشغال وحشیانه و خشن، اعمال سیاست فاشیستی و استعمارگرانه غصب خاک، منابع طبیعی و فرهنگ، ما باز فریاد می زنیم: «نه».
در سال ۱۹۸۷، در مناطق اشغالی، خلق فلسطین زنجیرهای خود را پاره و ترس اش فروریخت. این خلق قهرمان، در اولین جنبش انتفاضه قدرت خلق متحد و مبارز را به جهانیان نشان داد. عکس العمل قوای اشغالگر بسیار بسیار خشن بود. و با وجودی که ما در مقابل مسلسل ها و تجهیزات پیشرفته نظامی آنها به جز سنگ، سلاح دیگری نداشتیم، ما خلق فلسطین امیدمان را به آینده از دست ندادیم و با تداوم مقاومت خود در مقابل اشغالگران، متحدا فریاد زدیم: «نه».

در سال ۱۹۹۳، زمانی که سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) توافقات اسلو را با مقامات رژیم اشغالگر به امضاء رساند و بدین ترتیب با به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی بر اشغال سرزمین فلسطین توسط فاشیست های نژادپرست مشروعیت بخشید، ما مردم فلسطین در مقابل این توافقات موضع گیری کرده، آن را افشاء و فریاد زدیم: «نه».
طی سالهای بعد، تمام توافقات منعقده توسط ساف، با وجود عدم اجراء و بی احترامی به مفاد توافقات توسط رژیم اسرائیل، توسط دولت خودگردان فلسطین مو به مو به مورد اجراء گذارده شده است. در سال دو هزار میلادی بدنبال تصاحب غیرقانونی و بیش از پیش اراضی متعلق به فلسطینیان، احداث بی وقفه و غیرقانونی آبادی های یهودی نشین، خلق فلسطین در گروه های دهها هزار نفری به خیابان ها آمده و آتش قیام انتفاضه ۲ را شعله ور ساخت. با وجود سرکوب فاشیست های نژادپرست اسرائیلی، بخون تپیدن هزاران فلسطینی معترض، انهدام خانه های متعلق به فلسطینیان خشمگین و مبارز، زندانی و تبعید بسیاری از رهبران و مبارزان و به قتل رساندن یاسر عرفات، ما به مقاومت خود ادامه داده و فریاد زدیم: «نه».

پست های بارزسی واقع در حاشیه غربی رود اردن - توافق شده در چارچوب معاهدات صلح اسلو- بیش از پیش افزایش یافته و امروز تعداد آنها از ۵۰۰ واحد تجاوز می کند.هم اکنون، روند احداث آبادی های یهودی نشین جدید در درون سرزمین های اشغالی فلسطین به طور بی وقفه ادامه دارد. و افزون بر این، ساختمان آبادی های جدید توسط «آوارگان» یهودی مرتجع تا دندان مسلح، با قلب های مملو از کینه، خشم و نفرت علیه خلق فلسطین در حال توسعه می باشد. یهودیان صهیونیست مرتجعی که به حملات خود علیه روستاها، تخریب و آتش زدن اماکن مذهبی و سوزاندن زنده زنده بچه های ما بدون نگرانی از تقبل حداقل کیفر قانونی از سوی رژیم فاشیست اشغالگر ادامه می دهند. با وجود همه این ددمنشی ها و جنایات، ما خلق فلسطین به مقاومت خود ادامه داده و فریاد می زنیم: «نه».

در سال ۲۰۰۵، اسرائیل به طور تاکتیکی از نوار غزه عقب نشینی نمود. در آن زمان ما به جهانیان اعلام کردیم که ارتش اشغالگر با این کار ما را عملا در درون قفسی بزرگ زندانی درب آن را قفل و کلید را به وسط دریا انداخته است. با وجود این، ما به مقاومت خود ادامه داده و متحدا فریاد زدیم: «نه».

رژیم اسرائیل تحمل هیچگونه اعتراض و مقاومت از سوی ما فلسطینیان را ندارد. ارتش صهیونیستی هر روز شهرها و روستاهای مناطق حاشیه غربی رود اردن را مورد تجاوز خود قرار می دهد. نظامیان فاشیست هر روز دست به کشتار، دستگیری، حبس، شکنجه و تخریب خانه های ما می پردازند. و ما همچنان به مقاومت خود در برابر اشغالگران ادادمه داده و فریاد می زنیم: «نه».

سپس تجاوزات نظامی غیرموجه و وحشیانه در سال ۲۰۰۸، ۲۰۱۲ و ۲۰۱۴ به نوار غزه آغاز شد. تجاوزات با خشونتی غیرقابل تصور و با سلاح های غیرمجاز که موجب تخریب کامل مناطق مسکونی نوار غزه گردید. در تداوم وحشی گری و جنایات، فاشیست های صهیونیست حتی اقدام به آلوده کردن و مسموم ساختن سفره های آب آشامیدنی زیرزمینی نمودند. گزارش سازمان ملل متحد در این خصوص توضیح می دهد که اگر این جنگ شیمیایی و سیاست غیرانسانی رژیم اسرائیل ادامه می یافت، از سال ۲۰۲۰ به بعد، زندگی در نوار غزه، عملا غیرممکن می شد.

هم اکنون، برخلاف اظهارنظرهای تصمیم گیرندگان سیاست جهانی و منطقه ای، برای خلق فلسطین هیچ چیز تغییر نیافته است. نوار غزه در حال انفجار می باشد. فلسطینیان ساکن این منطقه در حال خفه شدن می باشند. اما بر خلاف علاقه و آرزوی اشغالگران اسرائیلی، ایالات متحده و متحدین شان، آنها در مقابل مرگ زانو نزده و نخواهند زد. در طول ۶ هفته گذشته، فلسطینیان در گروه های صد نفری و هزار نفری در اعتراض به اشغال و در دفاع از حق مسلم بازگشت به شهرها و آبادی هایشان که پدربزرگان و مادربزرگانشان، هفتاد سال پیش از آنجا رانده شده بودند، به نوار امنیتی بین اسرائیل و نوار غزه نزدیک شدند.

بی اعتناعی مطلق و نامحدود ارتش فاشیست اسرائیل به جان فلسطینیان و حقوق بین الملل در هفته های اخیر و بخصوص در هفته گذشته با قتل عمد بیش از ۶۰ قهرمان فلسطینی و زخمی ساختن بیش از ۲۷۰۰ تن دیگر به اوج خود رسید. ناگفته نماند که در طول این وقایع دردناک هیچ نظامی اسرائیلی زخمی و یا جان خود را از دست نداد.
رژیم صهیونیست و نژادپرست اسرائیل، امپریالیسم امریکا و متحدین شان سازمان حماس اسلامی فلسطین را مقصر این کشتارها معرفی می کنند. و بدین ترتیب بجای محکوم ساختن و مجازات متجاوزین، عملا قربانیان مورد محاکمه قرار می گیرند.

بااین وجود، فلسطینیان در تمام سرزمین فلسطین به مقاومت خود ادامه داده و با فریاد پرخروش خود به صهیونیست های اشغالگر و متحدین بین المللی شان می گویند:
«نه خیر، ما هیچگاه بیت المقدس را رها و تخلیه نخواهیم کرد».
«نه خیر، تو هیچگاه نخواهی توانست بیت المقدس را تصاحب کنی».
«اینجا خاک ماست. ما در اینجا چشم بر جهان گشوده ایم. در اینجا زندگی کرده و در دل این سرزمین آبا و اجدادی مان به خاک سپرده خواهیم شد».

نوشته را با شعری از محمود درویش، بانگ رسای خلق زحمتکش و آواره و فریاد پرخروش حماسه سازان فلسطینی به پایان می رسانم:

به فکر دیگران باش

هنگامی که صبحانه آماده می کنی
به دیگران فکر کن
فراموش مکن غذای پرندگان را.
هنگامی که راهی جنگی
به دیگران فکر کن
فراموش مکن آنهایی را که صلح می خواهند.
هنگامی که قبض آب را می پردازی
به دیگران فکر کن
آنهایی که تنها از ابرها می نوشند.
هنگامی که به خانه می آیی
به خانه خودت
به دیگران فکر کن
فراموش مکن آنهایی را که در چادر پناه گرفته اند.
هنگام خواب و لحظه شمارش ستاره ها
به دیگران فکر کن
آنهایی که بستری برای خواب و رویا ندارند.
هنگامی که با استعاره ها رها می شوی
به دیگران فکر کن
آنهایی که حق بیان شان به یغما رفته است
هنگامی که به دیگران در دوردست فکر می کنی
به خودت فکر کن
بگو: ای کاش شمعی باشم در این ظلمت ...